Zijn verhaal weerspiegelt de druk en angst van een systeem dat onderdrukt, terwijl zijn woorden waarden definiëren die gebaseerd zijn op moed: Niemand probeert zijn land te ontvluchten als het zijn thuis is.
Als uitgesproken pacifist redt en belichaamt hij, zonder dat hij het zich bewust is, de essentie van wat de schilder en beeldhouwer aangeeft. César Manrique: “In het licht van de spectaculaire aanwezigheid van de systematische vernietiging en achteruitgang van onze planeet, als gevolg van dit buitensporige verlangen daartoe macht en rijkdomwe bevinden ons in een positie om intuïtief te zijn […] de catastrofe”.
Nogal voorbarig. Het is volkomen zinloos wat die heren ook nodig hebben om de genocide te stoppen. Unaniem en verstomd de roep om een staakt-het-vuren als degenen aan de andere kant niet willen luisteren. Iván vertegenwoordigt het verhaal van velen die, net als hij, geen andere keuze hadden dan zich aan te melden voor de politiek asiel in Spanje om niet naar Rusland terug te keren. Met perfect Spaans en precieze woorden vertelt hij het ElPlural.com.
Vraag (P): Wat was de noodzaak die u ertoe bracht uw land te verlaten?
Antwoord (R): Ik ben geboren in Sint-Petersburg, ik heb daar mijn jeugd gehad, mijn school, mijn instituut… Op 14-jarige leeftijd begreep ik dat er iets mis was in Rusland. Op mijn zestiende besefte ik dat ik geen toekomst had in mijn land. Toen begon ik na te denken over hoe ik eruit kon komen, hoe ik de dingen goed kon doen. Ik wilde naar de universiteit voor architectuur gaan en mijn studie in Sint-Petersburg afmaken, daarna naar Australië gaan om een masteropleiding te volgen en op een plek wonen waar niemand aan mijn vrijheid kon komen. Op een rustige plek, vergeten van de wereld, waar niets gebeurt en waar ik mijn leven kan leiden.
Ik ging niet de eerste keer, en ook niet voor de tweede keer, naar de universiteit, en daar begreep ik dat het met het onderwijssysteem dat we in Rusland hebben, beter is om er niet naar toe te gaan. Het is wreed. Het is niet eerlijk. We hadden veel fraude, fouten en op 19-jarige leeftijd besloot ik samen met mijn moeder dat het het beste was om rechtstreeks toegang te krijgen tot een buitenlandse universiteit. De universiteiten van Andalusië hebben een programma dat niet-Europese buitenlanders helpt binnen te komen op basis van hun middelbare schoolgemiddelde. Ik kwam naar Sevilla toen ik 21 jaar oud was. Van 19 tot 21 jaar heb ik vanuit Rusland die twee jaar besteed aan het voorbereiden van mijn reis, het leren van Spaans, werken en geld verdienen. Het doel was om naar een Spaanse universiteit te gaan, omdat dat een reden was voor een visum en een reden om mijn land te verlaten.
Ik begon na te denken over hoe ik de dingen goed kon doen. Leef op een plek waar niemand mijn vrijheid kon aanraken en ik mijn leven kon leiden
Vraag: Hoe bent u erin geslaagd Rusland te verlaten?
R: Ik ben vertrokken met een studentenvisum. Ik ging vanuit Rusland naar de Universiteit van Sevilla. Het was september 2021, vijf maanden voordat de oorlog uitbrak.
Vraag: Studeer je architectuur in Spanje?
R: Nee, ik ben de toekomst Indiana Jones (lacht). Ik studeer archeologie. Het was mijn tweede optie, maar godzijdank ben ik niet in de architectuur gegaan. Vanwege de hoeveelheid problemen die ik in Rusland had, kon ik het niet verdragen om zoiets ingewikkelds als architectuur te studeren, te technisch als een carrière, bedoel ik. Momenteel zit ik in mijn derde cursus die ik in tweeën heb gedeeld. Ik wilde een pauze nemen om meer tijd aan het werk te besteden.
Vraag: Uw levensfilosofie is bewonderenswaardig. Hoe zit het met uw gezin? Welke situatie hebben zij?
R: Nou, laten we zeggen dat mijn moeder meer genoeg heeft van Rusland dan ik: van de economische situatie, van mensen die haat willen omwille van de haat.
Vraag: Heb ik een hekel aan politieke beslissingen?
R: Het is geen haat tegen ons land, noch haat tegen Oekraïne. Het is gewoon iets dat in de lucht hangt. Het is haat omwille van de haat, weet je? ‘Je bent voor ons, of je bent tegen ons. “Wij zijn zo en je zult ons niet leuk vinden als je anders bent.” Spanje is ook politiek erg verdeeld, als ik van links ben, haat ik het dat jij van rechts bent en als ik van rechts ben, noem ik je rood en communist. Hoe triest, ja, maar zodra ze niet meer over politiek praten, zitten ze in een bar en lachen ze op natuurlijke wijze om het leven. Niet in Rusland. Mijn vader wees mij af, zonder verder te gaan, omdat ik Rusland niet wilde helpen.
Het is gewoon haat omwille van de haat. Of je bent voor ons, of je bent tegen ons
Vraag: Is je vader voor oorlog?
A: Ja, hij is voorstander. Hij is een ingewikkeld persoon, voor mij is hij het tegenvoorbeeld. We hebben verschillende waarden die ik niet deel. Ik heb hem al zes jaar niet meer gesproken en ik heb hem mijn hele leven vermeden. Het is grappig om te lezen dat hij mij als zoon afwijst terwijl het wederzijds is.
Vraag: En je moeder, wil je natuurlijk dat ze hier bij je is?
R: Ja, mijn moeder is vooral mijn beste vriendin. Het is onmogelijk om politiek asiel voor haar aan te vragen, omdat je dan echt bang moet zijn om terug te keren. Als ik bijvoorbeeld terugkeer naar Rusland, zullen ze mij dwingen om in de oorlog te vechten. Ik ben bang voor mijn leven en mijn vrijheid.
Ik ben een man tussen de 18 en 30 jaar oud, opgeleid en geschikt om in het leger te dienen, en ik heb geen reden om mijn land niet te verdedigen. Het maakt hen niet uit of ik voor of tegen de oorlog ben, sterker nog, des te meer reden waarom je een activist bent. Zodra ik het vliegveld verlaat, kan iedere politieagent – als ze dat niet op het vliegveld doen – mij tegenhouden.
“Mijn moeder is vooral mijn beste vriendin.”
Vraag: Terugkomend op uw moeder: wat is het plan om haar te helpen naar Spanje te komen?
A: Hele goede vraag, ik heb nog steeds geen antwoord. Je zou als toerist kunnen komen, maar het is erg duur en slechts tijdelijk. Ze kunnen geen politiek asiel aanvragen omdat je, zoals ik al zei, ‘bang’ moet zijn dat de regering, een bende of een maffia je zal vervolgen. Maar niemand vervolgt vrouwen in Rusland, ook al vrezen ze voor hun leven, maar het is geen ‘tastbare’ angst. Zij kunnen mij als man naar het leger sturen, maar zij niet.
Vraag: Ik begrijp wat u mij wilt vertellen, ze bevinden zich in een duidelijke en tot zwijgen gebrachte ongelijkheid. Kunt u mij vertellen over uw verblijf in Sevilla?
A: Toen ik mijn land verliet, met een studentenvisum, woonde ik al een half jaar in Sevilla toen de oorlog uitbrak. Toen dit eenmaal begon, blokkeerden ze Swift (het banksysteem tussen landen). Ik had geen geld om door te gaan. Ook geen recht op werk.
En ik had een keuze zonder opties. Ik zat tussen het vragen van Spanje om hulp door politiek asiel aan te vragen of het terugkeren naar Rusland (ik heb deze optie volledig uitgesloten). Of, ten derde, hier illegaal wonen, want als mijn geld op zou zijn, zou ik niet het recht hebben om te werken, want met een studentenvisum kun je dat niet. Omdat ik niet wist wat ik moest doen, besloot ik politiek asiel aan te vragen.
Ik had een optie zonder opties: politiek asiel vragen
Vraag: En zou u, met het contract dat u heeft, uw woning kunnen krijgen?
A: Het is ingewikkelder, ik weet het niet, elk land heeft eisen, afhankelijk van de nationaliteit waar je vandaan komt. Als het een land is dat bijvoorbeeld ‘ruimtebouwers’ nodig heeft, geven ze je een visum en een verblijfsvergunning. Maar als ober is dat niet het geval, “ze hebben mij niet nodig.” Op dit moment heb ik geen woonplaats. Studenten hebben een verblijf (geen residentie). Ze lieten me in Spanje zijn omdat ik een verblijf had, maar het gaf me niet het recht om te werken, dus toen het geld op was, besloot ik om onderdak aan te vragen. Dit geeft je wel recht op werk. Dat was mijn voornaamste motivatie om politiek asiel aan te vragen.
Een vluchtelingaanvrager is als een tussenfase, je bent nog geen vluchteling. Misschien zijn er veel zaken en gaat het te langzaam of misschien willen ze wachten tot een bepaald tijdstip en dan het verzoek afwijzen.
Vraag: Hoe bent u van plan hier te wonen als het politieke asiel eindigt?
A: Ik woon hier pas drie jaar. En dat wordt al als sociale wortels beschouwd. Hiermee kunt u in Spanje zijn.
Vraag: Wat ben ik blij. Zou uw grootste “angst” nu de situatie van uw moeder in Rusland kunnen zijn? Wat is dat deel van het niet weten of je leven morgen zal verdwijnen of niet? Het resulterende trauma kan je zelfs doen afvragen of wat je ervaart echt is.
R: Het is angst…Ja, het bestaat. Dat angst en trauma constant zijn, je leeft er elke dag en elk moment mee. Je raakt eraan gewend en blijft leven.
En ja, we zijn bang, maar de vraag is wat je met die angst doet. Jij verstopt? Begin je te huilen of begin je gewoon dingen te doen om te bewegen, om te overleven? Ik had die angst voor het leger gedurende de drie jaar dat ik in Rusland woonde sinds ik 18 werd. Het leger is verplicht voor degenen die de wettelijke leeftijd hebben bereikt en ik verliet het land toen ik 21 was. Mijn zus en moeder zijn nog steeds in Rusland. We zijn het allemaal heel erg zat. Niemand van ons wil daar verdergaan. Mijn vier vrienden zijn weg. Men heeft zelfs al de Nederlandse nationaliteit verkregen. Een andere bevindt zich in Thailand, een andere in Servië, een andere in Portugal en ik in Spanje.
In eerste instantie kwam ik om te ontsnappen, ik wist niets van Spanje, ik kende nauwelijks Spaans toen ik voor dit land besloot. Toen ik eenmaal naar de taalschool ging, vond ik het erg leuk om mensen te ontmoeten. Je bent veel opener. Hoe kan ik het je uitleggen, het is alsof je twee levens leeft, twee verschillende werelden.
Vraag: Ik vind dat je het heel goed doet. Is er iets waarvan je zou willen dat gewone mensen het voor je zouden kunnen doen?
A: Verwacht alleen niet dat de Russen allemaal vijanden van Europa zijn. Er is een zeer sterke propaganda tegen Rusland die mensen doet denken dat iedereen Russen haat, alleen maar omdat we Russen zijn en omdat we een andere levensstijl hebben. En zoals Goebbels zou zeggen: “Een leugen die duizend keer wordt verteld, wordt een waarheid.” Velen van ons, Russen, zijn tegen het regime van Poetin, en elke dag horen we dat Europeanen en Amerikanen ons haten. Mijn ervaring hier in Spanje zegt nee. Er zijn mensen voor alles, zoals overal. Er zijn mensen die de Russen haten, net zoals er mensen zijn die de Oekraïners haten. Het is geen regel, maar een uitzondering. Wat u dus voor ons kunt doen, is eenvoudigweg proberen dat propagandabeeld tegen Rusland niet te creëren door het idee te voeden dat alle westerlingen Russen haten.
Vraag: Hebt u zich gehaat gevoeld in Spanje?
A: Nee, over het algemeen niet. Voor Russen die in Spanje wonen: ja. Nou ja, en door een of andere Oekraïner.
Vraag: Waarom Russen?
R: Er zijn allerlei Russen, ze beschouwen mij als een verrader van mijn land. En verraders van het land hebben altijd vijanden.
“Verraders van het land hebben altijd vijanden”
Vraag: Met welk recht kan een Rus die in Spanje woont u haten als hij net zo'n deserteur is als u? Als zij voorstander zijn van het Russische regime, waarom wonen zij dan niet in Rusland?
A: Ik zou het je graag willen vertellen (gelach). Het is hypocrisie. Ze denken: “ja, wij zijn vóór Poetin, maar we willen niet leven in de ellende die hij heeft veroorzaakt, het leven is beter in Spanje.” Het is niet eens de moeite waard om erop te reageren. Wij kunnen ze er immers ook niet uitgooien. Het is gewoon jouw mening. Als we iedereen uitsluiten die een visie heeft waar we het niet mee eens zijn, zullen we niet beter zijn dan de Russen; we zouden precies hetzelfde handelen als zij. Geweld is niet de juiste weg. Ik geloof in dialoog.
